Jak w dwa tygodnie wrócić do punktu wyjścia

   Wstyd to pisać, ale chyba czas wziąć się w garść. Wróciłam znów do punktu wyjścia, ale nie tego fizycznego, nie ważę oczywiście 72kg, tylko 56 (co i tak jest więcej niż było). Pal licho wagę, bo nie jest teoretycznie aż tak bardzo tragicznie, ale wróciłam do początku stanu psychicznego. Dwa tygodnie, tyle wystarczyło, aby z dziewczyny, która jest ogólnie zadowolona ze swojego ciała, chętnie ubiera obcisłe ciuchy, spodenki, a nawet strój na plaże zmieniła się znów w tę, która z trudem wychodzi z domu, bo wygląda okropnie. Pod koniec lipca, ubierając soczewki zaczynałam być zadowolona z mojej twarzy. Ludzie mówili mi, że nie wyglądam na dwadzieścia jeden lat i się z tego cieszyłam (choć przecież ten wiek to nie żadna starość). Właściwie tylko mój ukochany twierdzi, że nie wyglądam już na 18 lat :) Czy nadal jestem zadowolona z wyglądu? Nic z tych rzeczy. 

  Pod koniec lipca wyjechałam do rodziców i bawiłam się tam całkiem dobrze. Więcej jadłam, ale było ok, poszłam biegać jedynie raz, nie ćwiczyłam, ale ogólnie więcej się ruszałam, spacery, dwie przejażdżki rowerowe (60 i 30km), zawsze trochę się śmigało wokół podwórka, a to i tak więcej niż to tutaj w mieście. 

  Potem pojawił się inny problem, który już ostatecznie wyprowadził mnie z równowagi. O 9dni spóźnił mi się okres. Najpierw miałam panikę, że jestem w ciąży, a potem denerwowałam się, że jestem na coś chora. Myślenie o wadze i sporcie zupełnie nie siedziało mi wtedy w głowie. Podejrzewam, że się przetrenowałam, ponieważ niemal każdą wolną lipcową chwilę poświęcałam na treningi. Czytałam, że to może być przyczyna, innej logicznej nie widzę.  Zrobiłam tak jak w zeszłym roku, przez lipiec tak trenowałam, że przez resztę wakacji miałam tego po dziurki w nosie, teraz jednak nie zamierzam się poddać.

   Gdybym w tym wszystkim zdrowo się odżywiała to byłoby całkiem dobrze, ale nie. Mój ukochany przez urlop sobie folgował, więc wciąż znosił do domu okropne rzeczy typu chipsy i popcorn. Często też bywali u nas goście, którym coś stawiało się na stół. Moim sposobem, kiedy jem coś brzydkiego omijam posiłki, więc jadłam śniadania i śmieci.Moje samopoczucie coraz gorsze, a cera wygląda ohydnie!

    Tak jak wspominałam ja sie nigdy nie poddaję! Wszyscy się poddadzą, ale ja NIE! Każdy popełnia błędy, trudno. Trzeba je naprawić i żyć dalej. Po kilku dniach szykowania się na biegania i zostawanie w domu z nadzieją, że coś się wydarzy, po jednym zestawie ćwiczeń w tygodniu z trzy dniowymi zakwasami wzięłam ten cholerny telefon i kluczę i ruszyłam przed siebie. Było super. Mam nadzieję, że teraz bez problemu będę się ruszała. Czas straszny, chociaż ucieszyłam się, że dystans nie sprawił mi problemu. Właściwie biegłam sobie swobodnie, od tak. Może przestanę wreszcie gonić za wynikami, bo się trochę w tym zagubiłam.
   Wracam z urlopu, aby znów zawalczyć o siebie! Bez planu, na spokojnie, ale jednak. Przecież wcale nie chce wracać do zdołowanej, zamkniętej wersji mnie. NEVER!!!
    Z drugiej strony to było chyba potrzebne, aby w gruncie rzeczy zrozumieć, że to co zmieniłam w swoim życiu to zmieniłam na lepsze, że pracowałam nad sobą i to przyniosło efekty i że nie warto tego marnować pod żadnym pozorem. Jeżeli jeden dzień zjem coś niezdrowego to nic się nie stanie, ale nas ciągi jak alkoholik pozwalać sobie nie powinnam.