Bo kończenie z poczucie beznadziejności jest złe

  Wczoraj straciłam wiare w siebie. Znów, ogólnie mam z tym przecież problem, ale chyba taki mój los. Po tygodniu przygotowywania różnych rzeczy, uczenia się 50 stron pamięciowo, brania się w garść, dobrego nastawiania, czytania o tym jak to być optymistą i jak wiele zależy od naszego szanownego podejścia, wszystko okazało się do niczego, a przecież chciałam skończyć z beznadziejnością. 

   W poniedziałek rano wstałam wcześniej, miałam uśmiech, powtarzałam sobie, że jestem mądra, fajna, ładna i wszystko idzie mi zawsze dobrze, kiedy zrzędzę przed kołem potem wszyscy na mnie krzywo patrzą... ogólnie w porównaniu do sytuacji sprzed roku czuję się nielubiana, ale to mały szczegół.  Teraz mówię sobie głowa do góry, uśmiech, dasz sobie radę! I co? I cztery ohydne rzeczy w jeden dzień. Jeden z najgorszych w moim życiu. Brakowało chyba tylko, aby ktoś mi się wysrał na czoło (wybaczcie). Byłam zła, ale chodziłam dalej. Dopiero około dziesiątej w nocy, kiedy męczyłam się w łóżku stwierdziłam, że dzień, w którym byłam twarda, nieugięta i udawałam mądrą był beznadziejny - na początku podobało mi się to, że nad sobą pracuję, że rzeczywiście czuję się ładniejsza i mniej się stresuje. Chyba jednak przeznaczone jest mi być ofiarą losu. Wtedy wszystko wychodzi mi idealnie. Lepiej jak staje rano w lustrze i myślę, że mam ohydną twarz i włosy, a chociaż mogłabym się wyróżniać chudością to wcale do tego nie dążę i mam normalną figurę. Czemu? Chyba wole nie być z siebie zadowolona, wole jak jest na co pozrzędzić, wolę być smutna... Wole powiedzieć niema nic co robisz dobrze. To chyba uzależniające, albo jakaś dziwna skłonność do zabijania samej siebie. 

    Wiem, że nie podejmę więcej głupich prób zmiany siebie. Co to da? Kiedy czuję w powietrzu porażkę, to kiedy ona rzeczywiście spada to nie czuję się tak dotknięta, nie cierpię tak bardzo, mam kontrolowaną, spokojną stabilizacje... Zero łudzenia się, ale przecież tak jest wygodniej prawda? Ja nade wszystko cenie wygodę i mój bezpieczny kokon unikania, uciekania, dystansu, myśl, że to wszystko dzieje się obok mnie, a ja jestem pusta jak bęben, mimo że oczy bolą od płaczu i kiepskiego snu...   Chyba to mój sposób na szczęście, nie umiem inaczej i wcale nie mam potrzeby opowiadania tego Jemu czy mamie. Oni nie rozumieją, wolą nie słyszeć.

     Czuje się zobligowana do powiedzenia coś o diecie. W sumie to blog bardziej o mnie niż o chudnięciu. Osobista terapia, aby nie obciążać realnego świata żalami. Waga cały czas bez zmian, biegam i jem... jem chyba normalnie, albo może trochę więcej. Nie jestem pewna.