Jest dobrze, no... prawie dobrze

   Schudłam, schudł mi brzuch, schudły mi biodra, cała schudłam i zeszła woda po okresie, więc przekroczyłam magiczną barierę. Mówię o barierze, ponieważ dwie piątki są dla mnie czymś naturalnym, łatwo się do nich wraca, łatwo się je utrzymuję... Przez całą dietę tylko kilka dni było takich w których waga wskazywała poniżej i jest! Od piątku mam swoje 54. Najpierw 54,7 potem i teraz 54,5kg. Oduczyłam się jeść, może to źle powiedziane... Bardziej przestałam myśleć o jedzeniu i jedzenie przestało zajmować część mojego życia. Czasem siedzę sobie i przypominam, że jest pora na obiad i powinnam coś ruszyć. To takie nowe uczucie bezgłodowe... W czwartek np. ostatni posiłek jadłam o dwunastej, potem chciałam kolację, ale pokłóciliśmy się. Diagnozowałam u siebie prawie depresję, chociaż multum rzeczy z objawów nie zgadzało się. Wtedy miałam ciągłego doła od jakiegoś miesiąca. W piątek dostałam okres i stałam jak cień, wcale nie chciało mi się jeść. Byłam strasznie przerażona. Musiałam wyglądać niezbyt, bo On został w domu ze mną. Moje niejedzenie nie miało związku z chęcią dietowania! Jak człowiek ma doła to mu się nie chce jeść, to takie oczywiste. W piątek mi przeszło, w sobotę też walczyłam, w niedzielę znów wkoło Macieju źle. No Kur.Mć mój pierdzielony organizmie co Ci w dupie nie gra? Naprawdę nie wiem dlaczego nie jestem tak szczęśliwa jak kiedyś. Mam wszystko pod ręką i na wyciągnięcie ręki, mam WSZYSTKO! Muszę z tego wyjść! 

 

     Z nauką dobrze, sesja do przodu. Zresztą to nie są studia dla szczególnie ambitnych tak jak się spodziewałam. Zaliczenia są w większości banalne i choć nie jest prosto o piątkę, to czwórka jest w zasięgu nawet niedouczonego. Nie powiem, że to studia dla idiotów, jak to miało miejsce jeszcze w weekend, bo z tym stwierdzeniem poczekam, aż wszystkie zaliczenia zostaną rozpatrzone pozytywnie i będą tkwiły spokojnie w indeksie.  I tak potem zostanę bezrobotna albo wyląduje gdzieś na kasie w markecie. Tak, wiem, też lubicie moje pozytywne nastawienie. Przez cały dzień byłam znerwicowana, znajomi mnie denerwują, nie chce mi się z nimi przebywać, dobrze, że mam Jego. To chyba jedyna osoba, która dzielnie znosi mój jedynaczkowy charakter. Czy naprawdę jestem aż tak nietowarzyska i nie do zniesienia? Czy naprawdę ludzie nie lubią, kiedy ktoś jest w miarę szczery? Chociaż to nie ich wina, że wszystko mi ostatnio nie pasuje. Nie daje, więc po sobie nic poznać, ale czuję, że stałam się samotna w tym gronie. Jakby powolnie wykluczana. To tylko i wyłącznie moja wina.

    Dziś jadłam kawałek chleba tostowego z parzoną polędwicą, popiłam kawą z mlekiem. Zapomniałam jogurtu na uczelnie, więc teraz zjem troszkę większy obiad. Co będzie potem? Nie wiem, podobno mam się uczyć, ale boli mnie głowa i nie chce mi się. Zobaczymy. Jak znajdę chwilę, kiedy będę sama zacznę Was odwiedzać, jeżeli nie zrobię to z samego rana. Trzymajcie się chudo kochane!