Próby akceptacji siebie

1.05.13r - bieganie 4,10km - 26minut
2.05.13r - rolki 10,11km - 56 minut
3.05.13r - rolki 7km - 60 minut
4.05.13r - bieganie 4,0 km - 25 minut
                rolki 20 km - 1 godzina 38 minut
7.05.13r - bieganie 4,13 - 26 minut
                rolki 10km - 45 minut
                w-f\ćwiczenia 1 godzina 10 minut
10.05.13r - bieganie 4,80km - 30m 14sek
11.05.13r - bieganie 6,21km - 39m:20sek
15.05.13r - bieganie 4.13 - 22m:32sek
17.05.13r - bieganie 4,11 - 23m
22.05.13r - bieganie 6,68km - 40m:10sek
24.05.13r - bieganie 5.02km - 27m:55sek
28.05.13r - bieganie 8.20km - 48m
                  

   Bieganie zastąpiło mi głodowanie. Staram się wcale nie myśleć o jedzeniu póki waga trzyma się w wyznaczonej normie. Owszem chciałabym zrzucić kilo lub dwa, ale nic ponad wszystko. Jest wreszcie coś w czym się czuję dobra, to nic, że się z nikim nie porównuje, ale naprawdę czuję się dobra. W piątek pobiłam swój rekord na 5km przebiegając w 28minut - średnio czasowo wyszło to 5,34minuty na km. Dziś kolejna bariera biegałam ponad osiem km i jeżeli nic mnie nie będzie bolało to jestem z tego dystansu zadowolona, no i z czasu w jaki go zrobiłam też. 

   Dzień w którym biegam jest od wejścia lepszy, to jak kiedyś dni w których mało jadłam i chudłam jak szalona. Teraz te czasy minęły, ale czego od siebie chce? Powinnam się akceptować. Ok, nie jestem jakaś strasznie chuda, tak jak to teraz modne i fajne, ale nie jestem grubasem. Mam umięśnione ciało, nie doskwierają mi w jakiś znaczący sposób boczki, nie będę musiała bać się założyć spodenek, a figury modelki i tak się nigdy nie dorobię, bo wiadomo jaki mam wzrost. 

    Od dłuższego czasu trzymam wagę, bo w rzeczywistości boję się schudnąć. Tak: BOJĘ SIĘ. Bo gdybym zwariowała, gdybym chciała jeszcze, gdybym przestała jeść, a potem rzuciła się na jedzenie jak szalona? Wiem, że to absurdalne, ale jednocześnie takie prawdziwe. 

    Na zdjęciach powyżej ja. Patrze na siebie i gdybym spotkała kogoś tak wyglądającego na ulicy oceniłabym go jako chudego. Może bym temu komuś nawet nieco zazdrościła. Zawsze nienawidziłam moich ramion - są umięśnione, ale trudno, takie są. Ileż to kobiet ma szeroko rozstawione kości biodrowe i co? Taka ich figura, taki ich urok. Po roku przygody z mocnym dietowaniem chciałabym wreszcie się oczyścić i zaakceptować. 

   Gdyby bycie "fit" doprowadziło mnie do bycia szczęśliwą w życiu i wyzbycia się tych wszystkich kompleksów weszłabym w to bez zastanowienia. Pewne sprawy jednak nie znikają od tak. Chce jednak zawalczyć: z moim brakiem wiary w siebie: swój umysł i swój wygląd i mam nadzieję, że ta chęć nie przejdzie mi po dwóch dniach, kiedy załapie kolejnego wielkiego doła.